Η ιστορία μας
Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρών, κανείς δεν περίμενε ότι αυτή η σχέση θα μας ταξίδευε ως τις Βρυξέλλες… και πίσω.
Ήμασταν δύο νέοι άνθρωποι με βλέμμα στραμμένο μπροστά — ο καθένας στον δικό του ορίζοντα. Από τότε περάσαμε μέρες με βιβλία, νύχτες με κρασί, και μήνες με στόχους που μας έτρωγαν τα σωθικά. Το όνειρο γινόταν αγωνία και κάπως έτσι ξεκίνησε μία σχέση που έκανε τη δουλειά όχημα για χαρά και δημιουργία.
Ο Χάρης κυνηγούσε το δικό του “μακριά”, η Βασιλική το δικό της “πιο πέρα” — αλλά τελικά, κάθε τόσο… συναντιόμασταν ξανά. Κάνοντας το απόφθεγμα του Καζαντζάκη “φτάσε όπου δεν μπορείς” στάση ζωής και τρέλα κοινή.
Ένα “μαζί” που άλλαζε κάθε που ξανανακαλύπταμε ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του. Κάθε χρόνος ένας νέος έρωτας, κάθε δυσκολία μια πιο βαθιά αγάπη.
Και σήμερα, γιορτάζουμε ακριβώς αυτό: το μαζί που ήδη έχουμε φτιάξει — με όσους αγαπάμε, με θάλασσα, μουσική και φως.
Χάρης
Ο Χάρης γεννήθηκε ένα κρύο πρωί του Φλεβάρη του '92 από τον Νίκο και τη Δήμητρα.
Είναι από αυτούς που δεν μένουν ποτέ ακίνητοι.
Σπούδασε μηχανικός υπολογιστών, αλλά δεν έμεινε εκεί — πέρασε από γραμμές υποστήριξης και τα δίκτυα, σε μεγάλα projects και άγχη, και σήμερα σχεδιάζει λύσεις τεχνητής νοημοσύνης για εταιρείες που φτιάχνουν το αύριο.
Του αρέσει να λύνει προβλήματα πριν καν εμφανιστούν.
Να βρίσκει τρόπους. Να κάνει τα πράγματα να δουλεύουν.
Δεν θα τον βρεις ποτέ για πολλή ώρα καθιστό.
Αν δεν αθλείται, ψαρεύει.
Αν δεν ψαρεύει, συμμαζεύει ό,τι συγυρίζεται.
Κι αν δεν κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά, θα τον βρεις να τρώει τα νύχια του — σκεφτόμενος την επόμενη πατέντα που θα στήσει, εντός ή εκτός σπιτιού.
Στη σχέση φέρνει το απρόβλεπτο, τον ρυθμό, τη φασαρία, και αυτό το “πάμε να το κάνουμε τώρα” που σε ξεκολλάει από κάθε τέλμα.
Και παρόλο που ζει σε ένταση, πάντα βρίσκει χώρο για να σε ακούσει. Ακόμα κι αν του μιλάς για θεωρίες που δεν έχουν καθόλου κώδικα.
Βασιλική
Η Βασιλική είναι παιδί του καλοκαιριού. Γεννημένη από τον Χρήστο και τη Γεωργία ένα Σαββατιάτικο απόγευμα του '97.
Eίναι ήρεμη δύναμη.
Παιδαγωγός που δεν χωράει στα κουτάκια.
Ονειρεύεται ένα σχολείο πιο κοντά στην κοινωνία και πιο μακριά από το “έτσι το βρήκαμε”.
Έφτασε στις Βρυξέλλες για να βρει ανθρώπους που κι αυτοί πιστεύουν ότι η εκπαίδευση μπορεί να έχει ψυχή, και βρέθηκε να διαβάζει θεωρίες κοινωνικών επιστημών που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, την ξεκουράζουν.
Της αρέσει η ησυχία. Όχι απλώς η ησυχία — η σιγή.
Αν δεν γράφει, σκέφτεται. Αν δεν σκέφτεται, καλλιτεχνεί.
Αν δεν καλλιτεχνεί, ταλαιπωρεί τον Χάρη, ξεκινώντας με ένα: “Χάρη μου, ξέρεις τι σκέφτηκα;”…που συνήθως συνοδεύεται με το δικό του “Πού να ξέρω τι σκέφτηκε αυτό το κεφαλάκι πάλι…”
Στη σχέση φέρνει τη γαλήνη, την επανεκκίνηση, την ανασκόπηση του “μήπως να το δούμε αλλιώς;”
Έχει συχνά άγχος — γιατί αδημονεί αυτό που ονειρεύεται να το φέρει στην πράξη… χτες.
Οι μέρες μας
Οι δυο τους μοιράζουν τον χρόνο τους ανάμεσα στις Βρυξέλλες και την Ελλάδα.
Στις Βρυξέλλες κυνηγούν το άπιαστο — ιδέες, πρότζεκτ, και όνειρα που ξεκινούν γραμμένα στο τζάμι του σπιτιού τους με μαρκαδόρο για ασπροπίνακα και φτάνουν (αν όλα πάνε καλά) στην επόμενη περιπέτεια.
Στην Ελλάδα κυνηγούν τον χρόνο. Θέλουν να δουν όσους αγαπούν, να προλάβουν ένα κρασί, μια αγκαλιά, ένα τραπέζι — χωρίς να χάσουν την ευκαιρία να ξαποστάσουν χαζεύοντας τη θάλασσα.